Bağımlılık eğilimi her beşerde vardır ve bu, onun toplumsallaşmış olmasının doğal bir sonucudur. Bir insanın kendi kendine yeterliği ve diğerlerine bağımlılığı ortasında muhakkak bir istikrar olması gerekir. Şayet bu istikrar bağımlılık istikametine fazlaca kayarsa ortaya kimi sıkıntılar çıkar. Bir insan öbür bir beşere çok oranda bağımlıysa bu onun kendi varoluş sorumluluğunu üstlenmekten kaçındığını gösterir. Bu türlü biri öbür bir beşere muhtaç olduğu oranda ona yönelik düşmanca hisler da taşır. Zira varoluşunun sorumluluğunu ve yazgısını bir diğer beşere teslim etmiştir. Bu, kendi sorumluluğunu üstlenmiş iki insanın birbirine bağlılığında farklı bir durumdur.
Çok bağımlı kişi, kendisine yakın insanlara karşı taşıdığı düşmanca hislerin birden fazla kere şuurunda değildir. Üstelik bu şahısları sevdiğine de inanır, lakin aslında sevmeden sevilmek istemektedir. Bu nedenle onlara kendisini sevdirmek için efor gösterir ya da kendi kişiliğini ortadan silerek daima onların beklentisi doğrultusunda davranır. Kendisi ve çevresimdekileri “iyi” bir insan olduğuna inandırmaya çalışır; kendi istekleini ortaya koyamadığı üzere, kendi çıkarlarına uygun düşmeyen durumlara da karşı çıkamaz; daima etrafındaki insanların görüşlerini paylaşır ya da kendinden kelam etmeksizin onları dinler; kimseye yük olmamaya çalıştığı halde kendisinden beklensin ya da beklenmesin, insanların yardımına koşar. Etrafı ondan ekseriyetle “iyi insan” diye kelam ederse de, bu özelliği dışındaki kişiliğini tanımlayabilmekte zahmet çeker. Birden fazla geçmişin uslu çocukları olan bu bireyler, etraflarına sevgi karşılığı rüşvet dağıtırken, kendi kişiliklerinden vazgeçmiş olmanın yarattığı düşmanlık hislerini da daima baskı altında tutmak zorunda kalır ve kendilerine yabancılaşırlar. Zira düzgün insan, etrafına olduğu kadar kendisine karşı da âlâ olan kişidir.
