Felaket senaryolarıyla dolu fikirlerinizden. O niyetlerinizin oluşturduğu korku, dehşet üzere hislerden korunmak ne kadar elinizde? Yeni durumlarla karşılaşan organizmaların bu duruma adapte olabilmesi için bir müddete gereksinimi vardır. Alışkın olmadığı, tehdit edici durumlarla karşılaşan insan yaşadığı olaylara karşı kimi baş etme sistemlerini kullanır. Elindeki gereçlerin yetersiz geldiği noktada ise çaresizlik hissedebilir.
Bu üzere durumlar ya da tehditler karşısında otomatik bir halde devreye giren beyin sistemimiz devamlı suretle devrede kalabilir.
Yine başka kısmı devreye sokmanın yolu ise sağlıklı bir biçimde “nefes” almanızdır. Tekrar mi NEFES? Evet!
Otonom hudut sisteminde iki kısım mevcuttur: bu kısımlar Sempatik ve Parasempatik olarak isimlendirilir. Bir tehdit algıladığında beynin, sempatik kısım devreye girer. Ortadan kalktığında tehdit, huzura kavuştuğunda ise Parasempatik kısım devreye girer. Bu yüzden gerçek nefes alarak hudut sistemini çalışması gereken sağlıklı haliyle çalıştırmalısın. Daima başka kısımda olması seni bedenen de ruhen de yıpratır.
Bu hususta anlaştıysak ikinci teklifime geçebilirim: Memnunluk ya da yeterli hissetme hali o denli zaten olabilen bir şey değil, bize zaten sunulmuyor, karşılıksız verilmiyor ya da bağışlanan bir durum değil. Bunun için de gayret sarf etmeniz gerekiyor.
Hepimizin temel gereksinimleri var bunlardan en değerlilerinden biri de inançta hissetme muhtaçlığı, bunu çok fazla hissedemediğiniz vakitler olabiliyor, biliyorum. Bazen kişinin elinde olmayan dış gerçeklikler buna müsaade etmeyebiliyor. O vakit içe sığının biraz daha. Dış dünyada olup biten her şeye karşın içinizde kimsenin ulaşamayacağı o yerde inançlı bölgenizi oluşturun. Boğulduğunuzu, bunaldığınızı hissettiğiniz anlarda oraya kaçın ve nefes alın.
Kimse sizin düşlemlerinize, imgelerinize müdahale edemez ancak siz edebilirsiniz.
Ağır gerilimle baş etmede epey tesirli olacak, sizi güçlendirecek şey, kendi “güvenli bölge”nizi yaratmak.
Yüzyıllardır maalesef bu yeryüzünde savaşlar oluyor. Çocuk, yetişkin beşerler o savaşların içinde nefes almaya devam etmek zorunda kalıyor. Ne kadar güç kurallar altında olursak olalım, hayattaysak hala, uygunluk haline yaklaşabilmek için en azından bir şeyler yapmalıyız.
Uygunluk halini elde edebilmek ve koruyabilmek de özel birtakım gayretleri gerektiriyor natürel ki. Hayatında bu şartları sağlayabilmiş olanların, diğerlerine nazaran depresyona karşı daha bağışık olacakları mutlaktır. Genel mutluluğun, düzgün hissetme halinin, güç kaidelerde dahi nitelikli bir ömür sürme çabasının şartları en azından şunlardır:
Toplumsal desteklerinin olması; sevme ve sevilme; uygun bir aile kurmuş olma; çocuklar, dostlar ve yakın arkadaşlarla bir ortada sürdürülen toplumsal bir hayatın olması. Yani daha az ön yargı daha çok empati. Birbirimize gereksinimimiz var.
Üretken olma, kendini gerçekleştiriyor olma, geleceğe ait tasarılarının olması. Söylememe gerek var mı bilmiyorum ancak elbette bunlar umut verici tasarılar olmalı. Zira şairler haklı beşerler bu alemde fakat umut edebildikleri kadar varlar.
Boş vakit aktiflikleri sahibi olma, cümbüş uğraşları olma ve bunları sistemli olarak yapabiliyor olma, kendine özel vakit ayırabilme. Yalnızca kendi iç sesinizi ve gereksinimlerinizi önemsediğiniz bir vakitten bahsediyorum. Bir diğeriyle randevulaştığınızda gösterdiğiniz ihtimamı, kendinizle buluşma saatinizde de gösterin istiyorum.
Gelecek korkusunun olmaması, kendini inançta hissetme, bunun için gerekli şartların hazırlanmış olması. Gerekli şartlardan üstte biraz bahsettim. Dış dünyamızda tüm bu şartlar hazır olana kadar, iç dünyamızdan faydalanacağız. Çünkü vakit akıyor. Müddetli hayatımızın her saniyesini korkuyla doldurmak üzere bir hadsizlik yapmayalım kendimize. Ömür kredimizi düzgün kullanalım.
Günlük gerilimin kabul edilebilir boyutlarda tutulabiliyor olması. Hiçbir şey yapamıyorsanız, gidin bir ağaca sarılın sıkı sıkıya. Uygun gelecek.
Ve her makûs şey üzere gayret, vakit ve sabırla bu da geçecek.
Sevgi ve saygılarımla…
