‘Bırakın da bu denli beraberliğin ortasında biraz boşluklar olsun ve cennetin rüzgarları esip dolanabilsin aranızda.
Birbirinizi sevin lakin sevginin üzerine bağlayıcı mutabakatlar koymayın. Bırakın yüreklerinizin kıyıları ortasında gelgit çalkalanan bir deniz olsun sevgi.
Müzik söyleyin, dans edin, eğlenin fakat ikinizin de tek başına olduğunuzu unutmayın. Zira kulağa gelen müzik tıpkı da olsa onu oluşturan notalar başkadır.
Daima yan yana olun fakat birbirinize fazla sokulmayın. Zira tapınağı taşıyan sütunlar da başkadır ve bir selvi ile bir meşe birbirinin gölgesinde yetişmez.’
Evlilik üzerine bunları yazmış Halil CİBRAN.
Evlilik ve yakın münasebetler dediğimiz vakit bu yakınlığı biraz abartıyor olabiliriz. Yakınlık his ve fikir seviyesinde güzelimize gidiyor ancak bu yakınlık; vaktimizin planlanması, görüşeceğimiz şahısların kim olduğu ya da olmadığı, kimlerle arkadaş olabileceğimiz, ne yiyip ne içeceğimiz üzere bahislere gelince can sıkıcı oluyor. Kendimizi kısıtlanmış, sınırlanmış ve tahminen de denetim altına alınmış üzere hissediyoruz. Bu; bize, kendi benliğimiz aşınıyor ve varlığımız değersizleşiyor üzere gelebilir. Eşimizin istediği hayatı yaşıyor, onun tercihlerini ve önceliklerini önemsiyormuş üzere düşünürüz.
Birebir şey eşimiz için de geçerli. O da buna benzeri şeyler düşünüyor ve hissediyor olabilir.
İşte bu noktada aramızdaki arayı gözden geçirmemiz gerçek olacaktır. Her şeyi birlikte yapmak, her yere birlikte gitmek, her türlü aktifliğe bir arada katılmak zorunda değiliz. Ortamızda cennetin rüzgarlarının esip dolanabileceği uzaklıklar bırakabilmeliyiz.
Bu uzaklıklar birbirimizin farklı hayatlar yaşaması manasına gelmesin. Evliliğin kendine has birliktelik dokusunu bozmayacak bir uzaklıktan kelam ediyorum. Ayrılık, uzaklık, başkalık değil. Tıpkı dans eder üzere: muhakkak bir ritimde ve müziğe uygun salınımlarla…
