Aile terapisi hiç kuşkusuz çift ve evlilik terapisiyle örtüşür, lakin kökenleri biraz farklıdır. Çift terapisi , alaka problemleri nedeniyle yardım aramaya başlayan danışanların sayısınız artması üzerine geliştirilmiştir. Aile terapisi ise ferdî tedavide ekseriyetle kurumsal ortamlarda klinik açıdan değerli ilerleme sergileyen birçok beşerde meskene döndükten sonra nüksetme durumunun yaşanması üzerine geliştirilmiştir.
Ailedeki rahatsızlıkların çözülmesine yönelik öbür bir yaklaşım da yapısal aile terapisidir(Minuchinirbirlerinin,1974). Sistemler kuramına dayanan bu yaklaşıma nazaran ailesel bağlam değiştirilebildiği takdirde üyelerin her birinin aile içinde yaşadığı tecrübeler de değişecek ve onlar da yeni aile bağlamının değişen gereklilikleri doğrultusunda farklı davranmaya başlayacaktır. Münasebetiyle , yapısal aile terapisinin değerli maksatlarından biri ailenin örgütlenişini değiştirerek aile üyelerinin birbirlerine karşı daha destekleyici ve daha az patojen davranmasını sağlamaktır.
Yapısal aile terapisi mevcut etkileşimlere odaklanır ve terapistin faal, fakat direktif olmayan bir yaklaşım benimsemesini gerektirir. Terapist birinci olarak ailenin bir üyesi üzere davranıp ailedeki etkileşimlere katılarak aile hakkında bilgi toplar ailedeki tipik etkileşim örüntülerinin yapısal haritası. Bu sayede aile sisteminin sonlarının katı mı yoksa esnek mi olduğunu, güç yapısına kimin hâkim olduğunu , işler yanlış gittiğinde kimin suçlandığını vs. görür. Tüm bunların anlaşılmasından sonra üyeler ortasındaki etkileşiminin değiştirilmesi üzerinde çalışmaya başlar; ekseriyetle birbirlerinin ilgilerini dolanma (aşırı müdahalecilik ), çok koruyuculuk , katılık ve zayıf çatışma çözme marifetleri vs. değiştirilmeye çalışılır.
