Çocuklarda yetişkinler üzere dert yaşayabilmektedirler. Sağlıksızlık, mevt, boşanma, taşınma, yeni kardeşin dünyaya gelişi, okul değişikliği üzere öbür ömür değişikliklieri üzere aile sorunlarına ek olarak, çocuklar kendi haklarını muhafazaya çalışma ve kendi özsaygısını geliştirme ile de gayret ederler. Birçok çocuk başkaları tarafından küçümsenme, sözel ve fizikî şiddet ile karşılaşabilir. Çocuklar uyumlu ve başarılı olabilmek için üzerlerinde baskı hissederler ve kendilerindeki ve diğerlerindeki farklılıkları kabul etmekte zorlanmaktadırlar.
Öfkelenmek sağlıklı da olabilmektedir. Sonuçta birçok vakit hepimiz öfkeleniriz. Kıymetli olan öfkeyi uygun yollarla tabir etmeyi sağlamaktır. Bu da hayli doğaldır. Diğerine ya da kendisine ziyan vermeden öfkesini tabir edebilen çocuk doğal bir sürecini yaşamış olmaktadır. Bununla birlikte, bir çok çocuk şiddetli öfke patlamaları stantlar ya da öfkenin yanlış yada makûs bir şey olduğunu düşünerek hislerini içe atar. Kimi çocuklar sonlanarak öfkelerini çıkarırlar, kimileri ise saldırgan davranışlarıyla terk edilmişlik, reddedilmişlik, kayıp ıstırap, acı gibi hislerini maskelerler. Bu çocuklar öfkelerini anlamayı ve denetim etmeyi öğrenemezlerse, kendilerine ve diğerlerine gereksiz yere ziyan verirler.
Çocuklar kimi saldırgan davranışları arkadaşlarından, sinemalardan, televizyondan ve bilgisayar oyunlarından öğrenselerde birinci başta ailelerinden etkilenirler. Çocuklar aile üyelerini izleyerek hislerini nasıl tabir edeceklerini öğrenirler. Şayet aile üyeleri öfkelerini olumlu bir biçimde tabir etmezlerse, çocuklarda büyük ihtimalle farklı davranmayacaklardır.
Aileler sabırlı olmayı öfkelerini direkt ve saldırgan olmayan yollarla söz etmeyi gerçekleştirmelidirler. Çocuklar aile üyelerinin kendi ortalarında yaşadığı öfke ve çatışmalara şahit olmamaları gerekmektedir. Çocuk öfkelenebileceğini ve öfkelendiği vakit bu durumu tabir edebileceğini bilmelidir. Kıymetli olan öfke anında kendisine ve diğerine ziyan vermeden bu öfkeyi dışarı çıkartmasıdır. Ailelerin çocuğun yanında oluşu , onun öfkesini anlamaya çalışması daha sonra da onun öfkesini nasıl yönlendirebileceğini göstermesi çocuğun yalnız olmadığını ve sağlıklı olarak öfkeyi yansıtabileceğini hissetmesini sağlayacaktır. Böylece çocuk kendisini tabir etmiş olacak korkulan bir durumu aile ile bir arada çözebileceğini anlayacaktır. Yalnızlaşmadan aile ile birlikte öfkeyi çözen çocuk, sorun çözebilen bir birey olma yolunda bir adım atmış olacaktır.
