Pandemi tesiriyle evlilik ve boşanmalarda sürecin ertelenmesine bağlı olarak istatistiklerde azalma görülen 2020 yılında, Türkiye’de 135 bin 22 çiftin boşandığı ve 124 bin 742 çocuğun velayete verildiği görüldü. Dünyanın dört bir yanındaki aileler, iş ve özel hayat dengelerindeki bozulma, ekonomik baskının artması, okulların kapalı olması ve mesken işlerinde oluşan istikrarsız dağılım sebebiyle büyük bir dayanıklılık imtihanı verdiler. 2021 yılı ve devamında karantina tedbirlerinin azalmasının boşanma sayılarında global bir artışa neden olacağı ise uzmanların öngörüleri ortasında yer alıyor.
Karar çocukla ilişkilendirilmemeli
Eşler anlaşamadıklarına ikna oldukları durumlarda, bir ortada kalmanın zorlayıcı ve yıpratıcı olduğuna karar verdiklerinde yollarını ayırma kararı alabilirler. Ailede müşterek çocukların varlığı ise çiftlerin boşanma kararını ve boşanma sürecini değerli ölçüde etkileyebilir. Çocuklar için yapılabilecek en hoş şey, evlilik içinde eşlerin saygıyı ve sevgiyi yine canlandırmak için elinden gelen çabayı samimice göstermesi, bunun için gerekiyorsa dayanak almayı kabul etmesidir. Her evlilik talihi hak eder. Fakat yeniden de olmuyorsa bir durup düşünmek gerekir.
Birden fazla anne-baba, eş olmaktan vazgeçmek istedikleri halde çocuklar için sürdürdükleri evliliklerde ruhsal olarak sıkışıp kalıyor. Halbuki kendini tüketmiş bir evlilikten çıkmak en çok çocukların yeterliliği için gereklidir. Çocuklar yaşları kaç olursa olsun devam eden makûs evliliklerde daima yara alır. Aileler onlara hissettirsin ya da hissettirmesin, çocuklar hisseder; bazen sevgisizlik ve evliliğe hapsolmanın verdiği makus güç meskenin duvarlarına kadar siner. Bu türlü bir evlilikte kalmak, çocuklar için kalmak değil, çocukların süreç içinde aldıkları yaralara karşın evlilikte kalmaktır.
Çocuklar anne ve babasının boşanmasını olağan ki istemez. Lakin asıl istemedikleri şey, anne ve babalarından ayrılmaktır. Onları bir daha görememek, çok özlemek üzere telaşlar sebebiyle boşanma seçeneğinden korkarlar. Boşanma sonrası çocukların anne ve babalarıyla olan irtibatları sağlıklı bir formda düzenlenirse, anne-baba olma misyon ve sorumlulukları aksatılmazsa, çocuklar çok kısa müddette bu yeni duruma adapte olacaklardır. Çocuklar anne ve babalarının mutsuz, korkulu, güçsüz olmalarını istemez. Bu sebeple süreci düzgün yönetmek için şahısların kendi memnunluklarını önceliklendirmesi gerekir.
Hudutların gerçek belirlenmesi kıymetli
Kimi çiftler ayrılığa alışma sürecinde tekrar çocukları sebep göstererek, çocuklarla daima bir arada bir ortaya gelme planları yapabiliyor. Bazen çocuklar için yumuşak bir geçişin âlâ olabileceğini düşünen anne babalar sonları çizmekte ve korumakta kararlılık gösteremez. Yeterli niyetli bir fikir de olsa bu durum adaptasyon sürecini uzatıp çocuklar için zorlayıcı sonuçlara sebep olabilir. Bazen de boşandığı halde “Haftada bir sefer daima bir arada yemek yiyoruz. Çocuklar durumdan olumsuz etkilenmesin istiyoruz” diyen çiftlerle karşılaşırız; bu durum aslında kendi adaptasyon süreçleri için çocukları mazeret göstermeleri ile ilgili olabilir. Çocuklar için sağlıklı olan boşanmanın sonlarının sağlıklı bir formda çizilmesidir. Boşanmak da bir sınırdır ve kendi içinde birtakım kurallarla yaşanmalıdır. Anne ve babasının muhakkak aralıklarla bir ortaya geldiğine şahit olan çocuklar için durum epeyce baş karıştırıcı olabilir. Bu durum, anne ve babalarının tekrar bir ortaya gelebileceklerine, yine evlenebileceklerine inanmalarına da sebep olabilir.
Boşanma sonrasında çocukları haftada yalnızca birkaç gün görebilmek ya da yeni bir münasebet yaşamak çocuklara karşı suçluluk duygusu hissetmeye sebep oluyor üzere görünebilir. Lakin gerçekte olan, ebeveynlerin kendi çocuklukları ile ilgili kimi durumların tetiklenmesi ya da “Beni daha az sevecekler”, “Beni unutacaklar” üzere şahsî korkularıdır. Boşanan anne – babalar ferdî telaşlardan kaynaklı yaşadıkları vicdan rahatsızlığı sebebiyle mevcut kuralları uygulamakta ve korumakta zorlanabilirler. Esneyen hudutlar ise kalıcı hudut ihlallerine sebep olabilir. Sonları esnetmek, sevgiyi göstermek için gerçek bir prosedür değildir. Çarçabuk suistimal edilebilecek durumlara yol açabilir. Bu üzere durumlara karşı dikkatli yaklaşmak çocuklar için kollayıcı olan bir davranıştır.
