Hayatımızda acı ve tasa kaçınılmazdır. Kâfi olmadığımız hissinin verdiği dehşet, tahlil üretemediğimiz sıkıntılar karşısındaki dehşet hissi üzere sıkıntı hislerle her an karşı karşıyayız. Biz bu hislere ne kadar direnirsek ıstırabımız da o kadar artacaktır. Dalai Lama şefkat için bir şeyin karşısında özgür olma durumu olarak bahsetmiştir. Öz şefkat tahrip edici hisleri kabul edip onlarla daha aktif bir formda uğraş etmemize yardım eder. Bizi zorlayan hislerle sıkı bir çaba içine girmek yerine, acımızı kabul edip ona sevgi ve şefkatle yaklaşmamız ıstırabı dindirir ve problemlerle daha faal başa çıkmamızı sağlar.
Sizi zorlayan bir hisle karşı karşıya kaldığınızda birinci olarak vücudunuza dikkat kesilin. Örneğin potansiyel bir tehlike ile karşı karşıya kaldığınızda ekseriyetle bedeninizin kasıldığını hissedersiniz. Hissin vücutta yansımasini fark etmek aslında o duyguyu tanımlamanın birinci etabıdır. O duyguyu isimlendirdiğimizde ise duygumuzla başa çıkmaya hazırız demektir. İkinci etap ise fikirlerimizin bizi götürdüğü yeri tespit etmekle başlar. Başımıza bir felaket geldiginde neden ben, bu türlü şeyler daima beni bulur üzere fikirler o hisle başa çıkmanızı zorlaştırır. Bunun yerine acının hayatın bir kesimi olduğu bütün insanlarin hayatlarının aşikâr devirlerinde meseleler yaşadığı niyeti oluştuğunda kendimize şefkat duymaya başlayabiliriz. Bu bahiste yol göstermesi için Germer’in Öz şekatli Farkındalık kirabını öneririm.
