Yapılan araştırmalar, yeme bağımlılığının da birebir alkol-madde bağımlılığı üzere olduğunu deliller niteliktedir. Alkol-madde bağımlılığında, alkol yahut husus tüketildiğinde, beyindeki haz bölgesi uyarılmaktadır. Haz bölgesi uyarıldıkça, kişinin canı daha çok alkol ve unsur istemektedir ve bu durum kısırdöngü halinde devam etmektedir. Bu doğrultuda, yapılan araştırmalar, bilhassa şeker, yağ ve tuz içeren besinlerin beyindeki haz bölgesini uyardığını ve bağımlılık yapabileceğini göstermektedir.
Tıpkı alkol-madde bağımlığında olduğu üzere, rastgele bir yemeğe bağımlı olan kişi, o yiyeceği karnı tok olsa bile çokça tüketebilir. Daha evvel yediği ölçü artık kâfi gelmediği için vakitle daha fazla yeme gereksinimi hissedebilir. Yiyeceği bulamadığı vakit, yeri, saati, durumu her ne olursa olsun, o yiyeceği bulmak için uğraş harcayabilir. O yiyeceği yemediği vakit sonluluk yahut telaş yaşayabilir. Bilhassa tatlı çeşitleri, cips, peynir ve kafein içeren içecekler en çok bağımlılık yapan yiyecek ve içeceklerdir.
Neden yeme bağımlılığı gelişir?
Tıpkı madde-alkol bağımlılığında olduğu üzere, yeme bağımlılığında da düzenek birebir halde işler. Kişi hüzünlüyken, canı sıkkınken, öfkeliyken yahut rastgele bir olumsuz duygudurumundayken, yemek yemek o durumla baş etmedeki tek yol haline gelir. Her olumsuz his halindeyken, o hisle baş edebilmek için yemek yediği için diyet yapamaz. Diyet yapamadığı için pişmanlık yahut suçluluk duyar. Pişmanlık yahut suçluluk üzere olumsuz bir his kişiyi daha çok yemeye iter.
Bu kısır döngüde iki temel nokta üstünde durulmalıdır. Birincisi, kişinin farkındalığıdır. Hangi durumlarda hangi hisler ortaya çıkıyor, neden o hisler ortaya çıkıyor, o hislerle baş etmek için hangi yiyecekler tercih ediliyor, neden o yiyecekler tercih ediliyor üzere kişinin birinci etapta farkındalığının olması epey kıymetlidir. İkincisi ise, kişinin üzerindeki diyet yapma baskısının, kişiyi yemeğe daha çok bağımlı kıldığıdır.
Başka bir yandan, yeme sorunu ruhsal etkenlere dayanan bireyleri gözlemlediğimizde, sıklıkla bedenleriyle ziyadesiyle meşgul olup hayatlarının pek çok alanında makus giden şeyleri dış görünüşleri ile ilişkilendirdikleri gözülmektedir. Bu yüzden ya kendilerini hayatta genel olarak başarısız algılamakta ya da tersine bu mevzuyu büsbütün yok sayarak dış görünüşlerini değersiz olarak kıymetlendirmekte ve tüm ömür güçlerini bunun dışındaki hususlara yönlendirip, bu bahiste gelen tenkitlerden epey rahatsız olup etraflarındakilere öfkelendikleri gözlemlenmektedir. Hasebiyle dış görünüşle çok meşguliyet yahut büsbütün yok sayma kiloların bir ölçü da ruhsal olduğunu işaret ediyor olabilir.
Bu türlü durumlarda diyet yapmaya çalışmak kişiyi yorabilir. Diyet yapıp başarısız olmak ise, amaçtan her geçen gün uzaklaşmaya neden olur. Bu noktada ruhsal takviye almak gerekli ve değerlidir. Yemekle ilgili duygusal bir sorun olduğu düşünülürse, yalnızca diyet yapmak kâfi değildir. Diyet yapmaya çalışmak, daha fazla yemek düşünmeye sebep olacak ve yeme sorununun daha da pekişmesine, hatta kronikleşmesine neden olacaktır.
