Toplumsal fobi yaşayan kişi, dikkatleri üzerinde toplayabileceği toplumsal ortamlarda kendisini sıkıntı durumda bırakacak halde davranmaktan ve diğerleri tarafından fark edildiğinde gülünç duruma düşmekten korkar ve kaçınır. Titreme, terleme, kızarma üzere bedensel belirtiler yaşayabilir. Çocuk ve ergenlerde, bu durum kelamlı derslerden kaçınma, sınıfta parmak kaldırmama, sportif faaliyetlerden kaçınma formunda görülebilir. Yabancı biriyle tanışma ve bağlantı kurma konusunda zorlukları olabilir. Topluluk içinde yemek ya da içmek istemeyebilirler. Oburlarının önünde yazı yazmak, konuşmak ve göz teması kurmaktan kaçınabilirler. Çocuklarda dert; ağlama, bağırıp çağırarak tepinme, donakalma, sıkıca sarılma, sinme ya da toplumsal durumlarda konuşamamayla kendini gösterebilir. Yaşanan bu durumların toplumsal telaş bozukluğu / toplumsal fobi teşhis ölçütlerini karşılayabilmesi için toplumsal telaş ve kaçınmaların altı aydan daha uzun sürmesi beklenir.
Yetişkinlerden farklı olarak çocuklarda içgörü olmadığı için korktukları obje yahut ortamın nitekim tehlikeli olduğunu düşünürler. Toplumsal fobisi olan çocuklarda ailenin hayat stili ona nazaran organize olabileceğinden kaçınma kelam konusu olabilir. Ebeveynin çocuğun toplumsal telaşını azaltmaya yönelik uğraşlarına çocuklar genelde ani huzursuzluk, mutsuzluk ve ebeveyne yapışma halinde reaksiyonlar verebilirler. Bu durum ebeveynde suçluluk hissine yol açabilir. Bu çocuklara uygulanan psikoterapiyle terapistin sunduğu ruhsal dayanak onların gerçek hayatta fobik durumla baş etmesine katkı sağlar.
Çocukluk fobileri ile ilgili rastgele bir müdahale (psikoterapi ve / yahut psikiyatrik destek) alınmadığında gibisi sıkıntıların yetişkinlikte de devam edebileceği göz önünde bulundurulmalıdır. Bu nedenle ebeveyn çocuğun kaygılarını önemsemeli ve gereken tedbirleri almalıdır.
