Hayatınızda hangi ortama girerseniz girin, kendinizi koşuştururken ve iş bitirirken mi buluyorsunuz? Yapıp yapıp sonra “Niye daima ben yapıyorum?” mu diyorsunuz.
Birtakım insanlara bakıyorum, vermekten daima kaybediyorlar…verip verip sonra daima kızıyorlar.
Bert Hellinger, Sevgi Tertipleri adlı kitabında istikrar maddesinden bahsediyor ve “insan verdiği kadar alabilmeli de” diyor.
Merak ediyorum da yoruldum diyenler ne kadar alabildiğimizi düşünüyor muyuz? “Ne kadar ben yoruldum” diyoruz?” Ne kadar “Ben bu kadar yapabilirim, bana yardımcı olur musun?” diyoruz.
Demiyoruz üzere geliyor bana. Daha çok her şeyi kendimiz yapmamız gerektiğini düşünüyoruz güya. Başkalarını keyifli etmek bize doğuştan verilen bir vazifeymiş üzere güya.
Hiç bunun nedenini düşündünüz mü? Hiç durup sorguladınız mı? Hiç “Neden böyleyim?” dediniz mi?
Biraz geçmişe gitseniz ve annenizle ilginize baksanız, sanki orada da annesini keyifli etmeye çalışan “küçük bir siz” bulacak mısınız? Sanki geçmişte annesini keyifli etmeye çalışan içinizdeki çocuk mudur etrafta koşuşturan… hiç durmayan… daima keyifli etmeye çalışan.
Bunları neden mi soruyorum. Soruyorum zira “İnsan annesiyle nasıl bağlanırsa ömürle da o denli bağlanır” . Annesiyle nasıl bir bağ kurarsa ömürle da o denli bir alaka kurar. Onu keyifli etmek üzere bir misyon edinirse bir bakar daima etrafındaki insanları da memnun etmeye çalışıyor… onların mutsuzluğuna dayanmıyor, etrafındaki insanlara da daima fakat daima “siz yorulmayın, olsun olsun ben yorulurum” diyor.
