Öncelikle şunu belirtmekte yarar var ki ruhsal sıhhatimiz eften püften sebeplerle kolay kolay bozulmaz. Yani is yerinde işverenimizden azar işittigimizde, havalar ısındığında/soğuduğunda, partnerimizle tartistigimizda, kilo aldığımızda vs. psikolojikmsagligimiz çabucak riske girmez. Ruhsal sıhhatimizin bozulmasindaki en değerli faktörlerden biri saydigimiz ve gibisi bircok gerilim ögesine uzun mühlet maruz kalmaktır. Yani size mobing uygulayan bir işvereniniz varsa, daima tartistiginiz ve duygusal doyuma ulasamadiginiz bir alaka içerisindeyseniz, gunesin çok az goruldugu kuzey ülkelerden birinde yaşıyorsanız, aldığınız kilolar fizikî sıhhatinizi etkiliyor ya da siz dış görünüşünüzü daima başa takiyorsaniz depresyon basta olmak uzere his durum bozukluğu ya da korku bozuklugu yaşama ihtimaliniz epey yuksek demektir.
Tıpkı halde çocuğunuza bir kac sefer sesinizi yükselttiniz diye (elbetteki ideali hic olmamasi lakin ülkü hayatlar yaşamıyoruz hicbirimiz), istedigi bir seye hayir dediniz diye, arkadasi ona kustu diye ruhsal sıhhati bozulmaz. Lakin bir cocuk sevginin, hürmetin olmadığı bir ortamda yaşıyorsa, duygusal, fizikî, sözel şiddete/istismara/ihmale maruz kalıyorsa ve şartsız sevgi alamıyorsa ruhsal sıhhati önemli risk altında demektir. Artık baktığımızda ‘benim çocuğum âlâ yaa, bağırdım da sovdum de vurdum da fakat bak hic bisey olmadi’ diye düşünüyor olabilirsiniz fakat bu üslup bir yaklaşımla büyütülen bir cocugun yara almaması mumkun degil ne yazık ki…
Nasil ki bir enfeksiyon bedene girer girmez sıhhatsiz olmuyoruz, kulucka devri boyunca mikroplar yavas yavas bedenimize yerleşiyor ve ele geçirirse, gerilim yaratan çeşitten yasadiklarimiz da yavas yavas ruhsal sıhhatimizi ele geçiriyor ve bir anda kendimizi ruhsal bir sağlıksızlığın pençesinde buluveriyoruz. O nedenle hem kendimizi hem de çocuklarımızı can kulağıyla dinlemeli ve enfeksiyon (stres) bedene girer girmez bas etmenin yollarini aramaliyiz.
