İnsanoğlunun gelişim sürecine baktığımızda eskiye göre çok daha fazla çalıştığımızı, daha fazla şeye sahip olduğumuzu fakat buna karşın daha inançsız ve daha mutsuz olduğumuzu görmek hiç de güç olmasa gerek.
Her şey için dört bir yanımızda kurslar açılıyor, kitaplar yazılıyor, keyifli olmanın on yolu, huzuru yakalamanın sırları, insanları etkilemenin prensipleri, bilmem kaç vakitte bir milyon dolar kazanmanın yöntemi… Her şeyin öğrenilecek bir şey olduğunu ve bunu başarabileceğimizi söyleyen bir sürü insan.
Çekimin yasası; cihandan isteyin ve sahip olun sloganlı yüzlerce garip kitap. Herkes size nasıl memnun, varlıklı ya da tanınan olacağınızı öğretmeye çalışıyor.
Buda ‘’Acının kaynağı istemektir’’ der. İstedikçe ve sahip olamadıkça mutsuzluğa sürükleniriz. Kimi maddi şeylere sahip olmanın ya da bilgiye ulaşmanın peşinde koşarken biz, ömrün bilgeliğini kaçırır olduk.
Mutluluğun kriteri yüksek maaşlar, marka kıyafetler, toplumsal paylaşım sitelerindeki arkadaş sayılarımız oldu.
Herkes daha fazlasına sahip olmak için gece gündüz çalışıyor. Denize sıfır bir yazlık, daha yüksek model bir otomobil ve daha fazla beğenilmek için durmadan çabalıyor insanoğlu. Güçlü ya da tanınan olunca keyifli olacağımızı düşüyoruz.
10 tane meskeniniz olsa birinde oturabilirsiniz, 5 tane yazlığınız olsa birine gidebilirsiniz, 20 tane otomobiliniz olsa birine binebilirisiniz.
Ünlü düşünür Montaigne’nin dediği üzere ‘’Dünyanın en büyük tahtına dahi otursanız, oturduğunuz şey en nihayetinde kendi kıçınızdır’’.
Tüm ömür hayallerimiz bir mesken, bir otomobil, yüksek bir maaş maksatları ortasında sıkışmış durumda. Bunlara ulaşmak için o kadar yoruluyoruz ki konuta geldiğimizde koltuğa yığılıp birbirinin birebiri dizileri izlemekten ya da neredeyse hiç değişmeyen birkaç web sitesinde gezinmekten öbür yaptığımız bir şey kalmıyor.
Memnunluğu dış dünyada ve insanlarda aramak yerine, kendi iç dünyamıza bakmayı denemiyoruz bir türlü.
Gitgide yalnızlaşıyoruz. Dünyanın öbür ucunda hiç tanımadığımız ve büyük olasılıkla hiçbir vakit bir ortaya gelmeyeceğimiz beşerlerle sohbet edip keyifli olmaya çalışırken, yanı başımızda iş arkadaşımızla ya da komşumuzla samimi iki sohbet etmiyoruz.
Yakınlaştığımız şey ruhlar değil sadece bendenler.
Kısa müddette sevişmeyle sonlanan, bir daha görüşmenin gerekmediği yakınlaşmalar. Bir ortaya gelince bizi terk eden sevgilimizle başlayıp, canımızı sıkan işverenimizle biten birbirinin birebiri sohbetler.
Herkes yaralarını saklıyor, aslında olmadığımız bir ben sunup, sonra o yalancı benin sevilmesini bekliyoruz. Şu an anımsayamadığımız ünlü bir müzikçinin kelamları geziniyor aklımda ‘’Benim için en sıkıntı olan şey sabah uyandığımda kendimi yalnız hissetmem, üstelik yanımda biri uyurken!’’
Hayatın sanıldığı kadar güç ya da karmaşık olmadığını düşünüyorum.
Ünlü psikolog A. Maslow ‘’ihtiyaçlar hiyerarşisi’’nde sağlıklı insanın 4 temel muhtaçlığı olduğunu söyler.
Birinci basamakta yeme-içme ve cinsellik, ikinci basamakta barınma ve inançta olma, üçüncü basamakta sevme-sevilme, ilişkin olma ve dördüncü basamakta toplum tarafından onaylanma-beğenilme gereksinimi. Bu dört muhtaçlığı karşılayan kişinin sağlıklı bir insan olarak hayatını sürdüreceğini savunmaktadır.
Bakıldığında herkes bunlara sahip olmak için çabalıyor üzere görünse de ölçüyü kaçırınca sıkıntılar baş gösteriyor. Çok yemek takıntısı obeziteye, konut sahibi olma takıntısı hayatı erteleyip işkolik olmaya, sevilme muhtaçlığının saptırılması, bağ bağımlılığına ya da çorap değiştirir üzere sevgili değiştirmeye, toplumsal beğeni isteğinin abartılması bizi olmadığımız üzere biri olmaya sürüklüyor.
Özetle memnun bir hayat için; bir konut, doymuş bir mide, temel gereksinimlerimizi karşılayabilmek için KÂFİ ölçüde para, dostlara ve hobilere ayrılmış vakitlerin kâfi olduğuna inanıyorum.
Ömür dediğimiz şey hepi topu 75 yıldan ibaret. (Tabi şanslıysanız!)
Ben 75 yılı 3’e bölüyorum; birinci 25 yılda esasen çocukluktu, ergenlikti, okuldu derken ne olduğunu anlayamıyorsunuz. Son 25 yılda hekim oluyorsunuz; kalp nerede, böbreklerde nerede, tansiyona ne yeterli gelir, sıhhatle ilgili bir sürü şey öğreniyorsunuz. Geriye 25’le 50 yaş aralığında sağlıklı, şuurlu, bir vakit dilimi kalıyor. Onu da hırslarımızla, geçmişin hayal kırıklıklarıyla, geleceğin telaşlarıyla harcamamak gerek. Dediğim üzere hayat 3 modül ve en işe fayda kesimini nasıl yaşayacağınızı düzgün düşünmek gerek… Hayatta 3’ün 1’ini alabiliyorsanız ne ala…
Boşa geçen bir ömrün; orta yaş buhranları, diğerlerini suçlamalar ve pişmanlıklarla geçmesini istemiyorsak tahminen de oturup hayatımızı yine gözden geçirmenin tam vaktidir.
Ömür ileri hakikat yaşansa bile lakin geriye hakikat anlaşılabilir. Bu güne kadar ne yaşadık ve bundan sonra ne yaşamak istiyoruz? Ve en kıymetlisi öldükten sonra mezar taşınıza hayatınızı özetleyecek ne yazılacak!!! Bi düşünün derim.
Hayattan 3’ün 1’ini aldığınız bir hayat sürmeniz dileğiyle.
