Sokaktan geçen yüz öğrenciye “sınava hazırlanan öğrencilerin en büyük kâbuslarından biri hatta en büyüğü nedir?” diye sorsak herhalde birden fazla daima bir ağızdan “sınaaav kaaaygısı öğğretmeniiiiimm!”diye yanıt verir.
Düşünsenize bir yerlere gelebilmek için aylarca hatta yıllarca çalışıyorsunuz, çabalıyorsunuz, kendinizden geçiyorsunuz, o kadar para ve vakit harcıyorsunuz, tam imtihan günü geliyor, başlıyor bir kalp çarpıntısı, heyecan, akabinde imtihanda eller titriyor, boğaz kuruluğu, tüm bildiklerini unuttuğunu zannetme, süratli atan bir nabız ve sonuç hüsran. Pekala, ne oldu? İmtihan korkusu denen şey yüzünden bütün hayaller başlamadan yıkıldı.
İnanın ülkemizde şu telaş denen illet yüzünden ne gençler telef oldu, ne hayaller yıkıldı, ne beyinler göçtü.
Pekala, nedir, nasıl bir illettir bu imtihan tasası ve bunu yok etmek için ne yapılabilir?
Aslında imtihan korkusunu tanımlamaya gerek yok, bunun yerine imtihan derdi yaşayan öğrencileri tanımlasak daha gerçek olur.
Bu öğrenciler ürkek bir ceylan üzeredir. Her an dünya başlarına yıkılacak üzere dururlar. Ne vakit bir imtihana girseler, imtihandan sonra “yaaa yeniden heyecanlandım!” diye yakınmaya başlarlar, be nedenle yüzleri çoklukla asıktır.
Kız öğrencilerde daha çok üzere görünür lakin bunu yaşayan erkek öğrenci de az değildir. Tabi onlar çaktırmamaya çalışırlar zira erkek adam ağlamadığı üzere kaygılanmaz da.
Birçok vakit tasaları ders çalışma isteksizliği ile maskelenir ve konutta ne ders çalışırlar ne de yanlışsız dürüst test çözerler. Zannederler ki canları ders çalışmak istemiyor, yorgunlar falan. Aslında telaşları, başarısızlık kaygıları onların başarısızlıkla müsabakasını engellemek için kendisini “isteksizlik” olarak maskelemiştir.
Sonra bu öğrenciler zımnî bir tarikat üyesi üzere daima bir ağızdan birebir şeyleri söylerler. “Ya başaramazsam, ya yapamazsam, yeniden olmayacak, ya bu yıl da olmazsa” bu cümlelerden yalnızca birkaçı. Bu felaket tellalı cümleleri ağızlarından hiç düşürmezler. Girdikleri bir deneme imtihanı ya da konutta çözdükleri rastgele bir test sonucunda küçücük bir yanlış yapmaya görsünler, çabucak müneccim kesilip “ben demedim mi, olmaz dedim ya, olmayacak işte!” diye atlarlar.
Bu öğrencileri gördüğünüzde aklınıza çabucak “acaba bunlar bu türlü konuşmak için üste para mı alıyorlar?” diye düşünebilirsiniz. Olağandır, çünkü bazen biz de düşünmüyor değiliz. Lakin bu soruyu kendilerine sorduğumuzda, hepsi birden “yoooo!” diyor. “Peki, madem para almıyorsunuz ya da biriyle mutabakat imzalamadınız o vakit tam aksisini söyleyin” diyoruz. Bu sefer de “söylesek ne değişecek ki hocam!” diyorlar. “Çok şey değişir, sen hele evvel bir lisanını değiştir, kanıların de onunla birlikte yavaş yavaş değişir zaten” desek de bu söylediklerimiz pek kar etmez.
Hâlbuki sizi rahatsız eden inançlarınızı değiştirmeye lisanınızdan başlasanız o kadar çok şeyi değiştirebilirsiniz ki. Ve inanın söylediklerinizin, düşündüklerinizin sizin üzerinizde yaptığı etkiyi bilseniz bu cümleleri bir daha asla kullanmazsınız.
Ağzınızdan Çıkanı Kulağınız Duysun!
Şu Japonlar sahiden enteresan lakin bir o kadar da orjinal adamlar. Hele içlerinde bir profesör var ki o daha da değişik fakat yaptığı araştırma ile aslında bize nazaran bir çığır açtı. İsmi Masaru Emoto.
Prof. Emoto, bizlerin içtiği, yıkandığı, çay demlediği suyu almış ve “acaba bizim söylediklerimiz, niyetlerimiz, izlediğimiz sinemalar, dinlediğimiz müzikler suyun yapısını nasıl etkiliyor?” diye kendine sormuş ve bu sorunun yanıtını belgelemeye karar vermiş. Sonra elindeki fotoğraf çekebilen mikroskobuyla su damlacıklarını dondurup dondurup incelemiş.
Emoto, dünyanın değişik bölgelerinden alınan ve değişik durumlarda bulunan su örnekleriyle yaptığı yüzlerce çalışmanın sonunda şu sonuca ulaşmış: “Su canlı ve her duygumuza, niyetimize reaksiyon veren bir husus. Suya olumlu ya da olumsuz bir şey söylendiğinde anında etkileniyor ve söylenenlerdeki enerjiyi kolay kolay kopyalayabiliyor.”
Üstteki fotoğraflarda Profesör’ün yaptığı ve mikroskobuyla fotoğrafını çektiği su moleküllerinden yalnızca bir kısmını görüyorsunuz. Emoto, bu suları dondurmadan evvel şişelerden birinin üstüne “teşekkür ederim”, başkasına de “beni sıhhatsiz ediyorsun” yazıyor. Bir mühlet sonra “teşekkür ederim” yazılı şişenin içindeki suyun molekülleri hayli hoş bir hal alırken, “beni sıhhatsiz ediyorsun” yazılı suyun molekülleri ise kamyon çarpmışa dönüyor.
Emoto benzeri sonuçlara, pak ve kirli su kaynaklarından alınmış su örneklerini inceledikten sonra, Beethoven’in Pastoral Senfonisi üzere klasik bir müzik ile Heavy Metal müzik üzere farklı şekillerde müzikler dinlettikten sonra ya da kaygı, şiddet hisleri içeren ve içermeyen sinemalardan sonra da ulaşmış.
Yaptığı incelemeler ne kadar çeşitlenirse çeşitlensin ulaştığı sonuçlar ekseriyetle birebir: “Su kendisine verilen his ve fikirlerden etkileniyor ve moleküler yapısı da buna nazaran olumlu ya da olumsuz biçimde değişiyor”. Hatta tıpkı sonuçlara ulaşan yalnızca Emoto değil, bu çalışmadan sonra pek çok araştırmacı da yaptıkları deneylerinde çoğunlukla tıpkı sonuçlara ulaşmışlar.
Dünyanın olduğu üzere bedenimizin da dörtte üçünü kaplayan su, hücrelerarası bilgi alış- verişini sağladığı için sizin düşündüğünüz ve söylediğiniz her şey bütün hücrelerinize kadar tesir yapıyor. Hasebiyle bir mühlet sonra siz düşündüğünüz ve konuştuğunuz üzere olmaya, yaşamaya başlıyorsunuz. Etrafınızda “ben yapamam, ben edemem, ben şöyle başarısızım, bu türlü beceriksizim” diyenlere bir bakarsanız bunu daha âlâ görebilirsiniz.
Artık bir düşünün. Kanılarınız, söyledikleriniz suya bu etkiyi yapabiliyorsa sanki size ve etrafınıza neler yapmaz ki… Etrafınızda duyarsınız tahminen, bazen beşerler kendilerine “nasılsın?” diye sorulduğunda “iyi diyelim yeterli olsun” derler. Gelin siz de evvel lisanınızı bir değiştirin, bırakın artık kendinize “ya yapamazsam, ya kazanamazsam, ya şöyle olursa, ya bu türlü olursa” deyip durmayı, imtihana hazırlandığınız o sayılı günleri kendiniz için bir azaba dönüştürmeyi. Artık “iyi” deyin âlâ olsun, sloganınız da bu olsun.
Geleceğiniz Bugünde Gizli, Değerini Bilin!
Dert dediğimiz şey temelinde insanın bugüne değil de daha çok geleceğe odaklanması ve yaşadığı anı görememesidir. İmtihanlara hazırlanan ve heyecan ya da imtihan derdi dediğimiz histen muzdarip öğrenciler de işte bu türlü yaşadıklara ana değil de bilmem kaç ay sonra yapılacak olan o imtihan anına takılıp kalırlar. Onların bu durumu da bize daima memnunluğu arayan genç adamın kıssasını hatırlatır.
“Uzun vakit evvel, uzak diyarlardan birinde hayatın gizemini ve mutluluğun kaynağını arayan bir genç vardır. Bu genç bir gün babasına hayatın gizemine ve mutluluğun kaynağına ulaşmak istediğini lakin bunu nasıl yapacağını bilmediğini söyler. Babası da kendisine lakin Bilge Kral’ın yardım edebileceğini, onun yanına gitmesi gerektiğini söyler.
Birkaç gün süren seyahatten sonra hükümdarın karşısına çıkar. Kral’a “Bana hayatın gizemini ve mutluluğun kaynağını bulmam için yardım eder misiniz?” der. Kral kendisine daha sonra yardımcı olabileceğini ve artık gidip bir mühlet sarayını dolaşmasını söyler. Ve gence bir kaşık verir. Kaşığın içerisine de iki damla yağ koyar ve yağı dökmemesini tembihler. Genç gidip sarayı dolaşır ve kendisine söylenen saatte tekrar hükümdarın karşısına gelir. Kral: “Sarayımı güzelce dolaştın mı?” der. Genç “evet” der. “Peki”, der kral; gencin elindeki kaşığa bakar, yağ dökülmemiştir. Kral: “Sarayımdaki ünlü ipek halıları gördün mü?” der. Genç “hayır” diye yanıt verir. “Peki, bahçemi gezdin mi? Çok hoş çiçekler vardı, bahçıvanım onları uzun yıllarda yetiştirdi, onları gördün mü?” diye sorar. Genç “hayır” der. Kral, “ya muhafızları gördün mü? Çok eğitimli ve disiplinli bir ordum var.” Genç, “görmedim” der.
Kral, tekrar kaşığa yağı damlatır ve “Yeniden sarayımı gez” der. “Etrafına düzgün bak” demeyi de ihmal etmez.
Genç, elinde kaşıkla birlikte tekrar sarayı gezmeye başlar. Ve sarayın mükemmelliğini görür, şaşkınlıkla tekrar hükümdarın karşısına gelir. Hayretler içinde hükümdara gördüğü bahçeden, ipek halılardan ve sarayın muhteşemliğinden kelam eder.
Bilge Kral, “Peki kaşıktaki yağa bir bakalım” der. Gencin elindeki kaşıkta yağ kalmamış, hepsi dökülmüştür. Yağdan eser yoktur. Ve Bilge Kral gence: “İşte ömrün gizemi ve mutluluğun kaynağı budur, elindeki iki damla yağı yitirmeden etrafına, dünyaya bakabilmeyi öğrenmektir.” der.”
Bu kıssadaki gencin elindeki kaşığı o aklınızdan çıkaramadığınız imtihan anınız, içindeki yağı da o anı düşündükçe hissettiğiniz endişe, tasa ya da heyecan olarak düşünebilirsiniz. Artık yaslanın ardınıza ve bırakın artık o, beş- on ay sonraki birkaç saatlik imtihan anını düşünüp durmayı. Şimdiye odaklanın, değiştirme gücünüzün olduğu tek ana ve elinizden gelenin en güzelini yapmaya…
