55 yaşlarında asık hızlı, hırslı, dediğim dedik, fazlaca konuşmayı vakit kaybı olarak gören bir insandı İsmail Beyefendi. Doğduğu günden beri bir çocuğun yetişmesi için gereken kâfi ilgi ve sevgiyi babasından hiç görmemişti. Babasının verdiği buyruklara daima sadık kalarak onun mesleğini yürütmüş, her vakit hayalini kurduğu mesleğini yapamamıştı. Halbuki o hekim olacak tüm insanlara yardım edecekti. Lisedeyken babasıyla bir kere konuşmayı denedi. Üniversite imtihanına girerek hayatını kurtaracak müsaadesi alamadı. “O vakit evlenmeme müsaade ver” dedi babasına. Yıllardır aşık olduğu ancak asla açılamadığı Sacide’yi okulun bittiği gün istemeye gitti annesi. Kız tarafı şaşkındı. Kızlarının lise mezuniyeti için sevinemeden bir de görücüleri ağırladılar. Uzun müddet düşündükten sonra İsmail’in Sacide için iyi bir kısmet olacağına karar veren aile evliliği onayladı. İsmail Sacide’yi her şeyden çok önemsemesine karşın bir kez bile ona sevdiğini söylemedi. Sacide ile bile çok ender konuşup babasının dükkanındaki işine giderdi. Artık tek bir fikri vardı; çocuğu olursa tabip olacak ve tüm insanlara yardım edecekti. Evlendikten iki yıl sonra Sacide bir kız çocuğu dünyaya getirdi. İsmail Beyefendi, tıpkı babası üzere davranıyor ve asla kızına sevgi göstermiyordu.
Kızını birinci ne vakit öptüğü sorulduğunda verdiği yanıt bunu tarifleyen bir nitelik taşıyordu. İlkokula başladığı gün birinci kere kızının yanağına bir öpücük kondurmuştu. Yıllardır babasından korkan Semra tüm gün yüzünde kocaman bir gülümsemeyle dolaştı okulda. Babası birinci kez öbür çocukların babaları üzere davranmıştı. Babasıyla birlikte vakit geçirmek istiyordu fakat hayatı boyunca neredeyse hiç bu türlü bir durum kelam konusu olmamıştı. Üniversite imtihanlarına hazırlanırken sıkı sıkı tembihlenmiş, tıp fakültesi dışında hiçbir tercih yapamayacağı söylenmişti Semra’ya. Kızının ne düşündüğü hiç hesaba katılmıyordu. Tıpkı babasının yaptığı üzere meslek seçiminde Semra’ya yol gösterebilecek tek kişi baba İsmail’di. Meğer o tıpçı değil de anaokulu öğretmeni olarak düşlemişti mesleğini. Zıt reaksiyon verirse “hayırsız” evlat oluvereceğini çok düzgün biliyordu. Babanın dediğini buyruk saydı ve İstanbul’da tıp eğitimine başladı.
Ya Baba Sevgisi…
Daima bir şeyler eksik kaldı Semra’da. O güne kadar babasında bulamadığı sevgiyi kendinden yaşça çok büyük beşerlerle duygusal bir bağlantı yaşayarak doldurmaya çalışmış, tekraren babasından büyük cezalar almış ancak bu durumun önüne geçilememişti. Artık evli bir işadamıyla birlikte Semra…
Hata Kimin? Babanın mı, kızının mı?
İsmail Beyefendi, babasına daima kırgın kaldı. İyi evlat oldu lakin yürümek istediği yola konulan taş hiçbir vakit aklından çıkmadı lakin kendine yenik düştü ve birebirini kızına yaptı. Bireylerin yapmak isteyip de yapamadıklarını çocuklarına yaptırmaya çalışmaları çok sık karşılaştığımız bir sorun. Her insanın kendine ilişkin düşleri ve yapmak istedikleri olduğu tıpkı bu tabloda olduğu üzere birçok vakit hiçe sayılıyor.
Meğer çocuklarının gelecek planlarına hürmet duyup, onlara nadiren ve kısa yanıtlar vermek yerine sevecen ve inanç verici bir ses tonuyla anlaşıldıkları duygusu verilebilseydi ne İsmail beyefendi ne de Semra bu durumda olurdu.
Unutulmamalıdır ki, çocuğunuza karşı sergilediğiniz her davranış, söylediğiniz her kelam ileride size sergileyecekleri tavrın göstergesidir. Onu her azarladığınız, her küçük düşürdüğünüzde içindeki sevginiz biraz daha azalıyor.
Daima sevilen, artık dünyada olmadığınızda sevgi ile anılan bir baba olmak hiçte güç değil. Aile ile ilgili hususlarda çocuğunuzun fikrini almak, konuşurken tehditkar olmamak, en kıymetlisi de ona dokunarak sevildiğini hissettirmekten kaçınmayın. Hayatındaki seçimlere siz karar vermeyin. Gerekirse seçimleri üzerinde beraberce konuşup eksi ve artıları beraberce gözden geçirin. Aksi halde, sizin seçtiğiniz yolda ne kadar başarılı olursa olsun içinden daima size kızacak bir evladınız olduğunu unutmayın
