Farklılıklarımızı Kabullenmek
Artık yağmurda ıslanmayacaksınız; zira her biriniz öbürünüz için sığınak olacaksınız.
Artık hiç üşümeyeceksiniz; zira her biriniz öbürünüz için sıcaklık olacaksınız.
Artık hiç yalnızlık çekmeyeceksiniz; zira her biriniz başkasına yoldaş olacaksınız.
Artık bir bedensiniz; zira önünüzde tek hayat var.
Artık yuvanıza gidin, birlikteliğinize şahit olacak günlere başlayın.
Yukarıda ki bu küçük metin Kızılderili bir kabilenin evlilik yeminidir.
Evlilikler bu hoş niyetlerle, umutlarla ve inançla kurulur.
Günümüzde evlilik ya da evlenmek, gözümüzde büyüyen, masraflı, sorumlulukları ağır, bağlayıcı, kısıtlayıcı bir kurum üzere görünmeye başladı.
Bu, tahminen gevşeyen toplumsal bağlantılarımızla ilgili olarak evliliğe fazlaca mana yüklemekten ya da eşlerle ilgili beklentilerimizin yükselmesinden dolayıdır. Tahminen de aile içi irtibat becerilerimizde bir zayıflama ve buna bağlı ortaya çıkan gerilim faktörleriyle başa çıkmakta zorlanmamızla ilgilidir.
Her birimizin çocukluktan beri getirdiğimiz irtibat şeklimiz vardır. Sözel ve sözel olmayan irtibat biçimlerimiz birazda bizi biz yapan ögelerdir. Evlilik esnasında bu ögelerde bol ölçüde farlılıklar oluğu anlaşılır
İşte bu noktada bu farlılıkları ortadan kaldırma eforu , birinci günden itibaren vazife olarak algılanır. Yanlış tam da buradadır. Biz eşimizle bu türlü özelliklere sahip olduğu için evlenmişken, artık neden onu değiştirme eforuna gireriz? Bu farklar bağlantıyı renkli ve dinamik tutarken neden onları silmeye yok etmeye çalışırız? Farlarımızı kabul etmek yenilmek değildir. Farklarımızı kabul etmek, birbirimize inanmak, güvenmek ve birlikte yürümek için el ele vermek, renkli ve yeniliklerle dolu bir dünya oluşturmaktır.