Boşanma.… Sağlıksızlık …. Ölüm….. Maddi imkansızlıklar… yada bunun üzere birçok neden.
Ve yetiştirme yurdu…
İçeri girdiğimde birçok çocuk koşarak geldi yanıma. Kimi sarılıyor, kimi neden orada olduğumu öğrenmek istiyordu. Bir proje kapsamında belli bir müddet onlarla bir arada vakit geçireceğimi söyledim. Keyiflerine diyecek yoktu. Evvel öğretmenleriyle görüştüm. Kendini işine adamış beşerler vardı karşımda. Güler yüzlü ve sevecendiler. Çocuklarla teker teker tanıştım. 7 yahut 8 yaşında 15 çocuk kolaylıkla adapte olmuştu bu yeni duruma. Biri dışında.
Kuruma birinci gittiğim gün yalnızca ismini söyleyip odasına gitti Umut. Beni her gördüğünde gözlerini kaçırıyordu. Bu gizemli küçük adamın da anlatacakları olmalıydı. Okulunu, arkadaşlarını, pokemon u anlatabilirdi başkaları üzere fakat hiç konuşmayı başaramadık. Konuşmaktan kaçıyordu. Oyunlara katılmak yerine camdan bizi izlemeyi tercih ediyordu. Öğretmenlerinden aldığım bilgiler şaşırtmamıştı beni. Sınıfının en başarılı öğrencisiydi ve ilgilendiği spor kolunda dereceleri vardı. Annesini bir kaza sonucu kaybetmiş. Babasını da hiç görmemişti. O küçücük vücuduna o kadar büyük acılar sığdırmış ancak pes etmemişti. “Başarılı ve ileriye dönük amaçları var” dedi öğretmeni.Bunlar üzerine konuşursak tahminen ilgisini çeker diye düşündüm fakat beyhude.
Her hafta pazartesi küçük harçlıklar dağıtıyordu kurum. Harçlıklarını aldıkları gün bayramdı onlar için. Kimileri bakkala koşuyor tüm parasını harcıyor kimisi aldıklarını yiyecekleri arkadaşlarıyla paylaşıyordu. Tüm hafta o harçlıkla neler alacaklarını düşürlerdi.
O günlerden birinde üç çocuk koşarak yanıma geldi.
– Sen söylesene…
– Yok sen söyle
– ?
– Abla umut yanına gelecek lakin utanıyor…
– Utanmasın gelsin tabi dedim.
Umut utana sıkıla belirdi yanımda. Yüzüme bakamıyordu. Ardına gizlediği bir şey vardı. Baktım. Tüm harçlığıyla kırmızı bir gül almıştı bana. Hayatımda aldığım hoş ikramdı o lakin tüm harçlığını o güle harcamıştı. almak istediği bir şey için bir hafta beklemesi gerekecekti.
– Olsun biz her hafta harçlık alıyoruz. Bu senin dedi.
Bu güne kadar aldığım en manalı şeydi o gül. Lisana getiremediği bir çok şeyi sessizce söz etti. Tüm arkadaşları gibi…
Birbirleriyle misal geçmişi paylaşan yaşları, sevinçleri, hüzünleri bir ancak kendi içlerinde yalnız. Çocuk ancak çocukluktan uzak birer birey onlar.
Her şeyden şikayet etmek yerine küçücük bir şeyden memnun olmayı bilen küçücük ancak kocaman yürekleri var. Yanlış olduğunu bildikleri şeyi yapmıyorlar. İnadına yapmak diye bir şey yok onlarda.
O kadar çocuk var ki annesi onu öptüğünde yanaklarını silen, bu ilgiden rahatsız olan. Annesine nefretle bakan. Meğer bu çocuklar sevgiden değil sevgisizlikten şikayet ediyor. Her gördükleri bayana “anne” her gördükleri adama “baba” demek için can atıyor. Sevgiye, şevkate duydukları muhtaçlık yaşıtlarından fazla olduğundan değil. Gereğince doyurulmadığından. Hiçbirinin kendi seçimi değildi dünyaya gelmek. Küçük görünüp büyük insan üzere davranmak zorunda bırakılmalarına rağmen…
Çoğunuz için küçük bir detay tahminen burada yazılanlar sevgi dediğimiz ne ki diye düşünenlerinizde olabilir. Sizin için bedelsiz lakin onlar için hayati bedel taşıyor elle tutulup gözle görülmeyen bu kavram. Şayet giderseniz ziyaret edilmekten memnunluk duyan birçok çocukla karşılaşacaksınız öptünüz diye yanaklarını silmeyecek hiçbiri bir başka yanağını uzatacaklar.
