Boşanmaya çocuğun yansıları:
Çocuklar boşanmayı güç kavrayıp güç kabul ederler. Boşanmada çocuklar ailelerinde olan değişikliğin farkındadır. Bu değişikliği düzeltmek için ellerinden bir şey gelmemesi onlara çok acı verir.
Ailenin dağılması çocuklarda da bir çok değişik duygusal reaksiyona yol açar. Çocuklar ileriki devirlerinde bu hisleri tekrar yaşayabilirler. Çocuğun bu olumsuz hislerle baş edebilmesi için onların ortaya çıkarılması gerekmektedir. Bunun için yetişkinlerin yardımına muhtaçlık duyarlar. Çocukların hislerinin dışarı çıkmasına müsaade verilmezse çocukta depresyon, konsantrasyon bozukluğu, telaş ahenk bozukluğu üzere problemlere dönüşebilir. Tam bu noktada ebeveynler de acı duyarken çocukların problemlerini dinlemeyi başarmada zahmet yaşarlar. Muhtemelen kendi kendilerini teselli etmekte zahmet çekiyorlardır.
Çocuklar genel olarak boşanmaya karşı kimi belli tipik yansılar gösterirler. Şayet ebeveynler bu yansılardan haberdar olurlarsa çocuklarına daha âlâ yardım edebilirler. Neler olabileceği konusunda evvelce haberdar olmalarında yarar vardır.
KORKU: Ailenin dağılmasından sonra çocuk dehşete kapılır. Bu endişe çocuğun yaşına nazaran değişir. Okul öncesi yaştaki çocuklar, yanında kalan ebeveyninde terk edeceğinden yiyecek, giyecek ihtiyaçlarının karşılanmamasından, uzakta olan ebeveyni göremeyeceğinden, eskisi kadar sevilmeyeceğinden korkabilirler. Bu endişelerini ağlamak, ebeveyne yapışmak ya da daha evvelki gelişim basamaklarından birine geri dönmek formunda olabilir. Ebeveynler çocukların bu endişelerini dışarı çıkarmalarına yardımcı olacak sorular sorarak onların neden korktuklarını anlatmasına yardımcı olmalıdırlar.
YALNIZLIK: Boşanmadan sonraki süreçte ailenin evvelki iklimi hiçbir vakit eskisi üzere olmayacaktır. Çocuklar giden ebeveynin yokluğunu hisseder. Çocuklar daha fazla tek başına vakit geçirmek zorunda kalırlar. Zira öbür ebeveynden gelen dayanak kesilmiştir. Kalan ebeveyn işleri tek başına yapmak ve çok çalışmak durumundadır.
REDDEDİLME: Küçük çocukların boşanmanın yetişkinleri ilgilendiren bir şey olduğunu kavramaları zordur. Anne ve babaları birbirini artık istemediklerine nazaran kendisini de reddedeceklerini düşünebilirler. Bu nedenle ebeveynler boşanma kararını çocuklarına açıklarken boşanmanın çocuklarla olan ilgiyi asla etkilemeyeceğini altını çizerek vurgulamalıdırlar.
SUÇLULUK: Çocuklar her şeyin nedeninin kendileri olduğunu düşünme eğilimlerindedirler. Şayet daha yeterli çocuk olsalardı bunun olmayacağına inanırlar. Hatta suçluluk hisleri o kadar kabarır ki durumu düzeltmenin kendi davranışlarına bağlı olduğuna kadar işi vardırabilirler. Lakin çocuklar bu suçluluk hislerini yetişkinler üzere sözlerle ifade edemezler. Lakin davranışlarla muhakkak ederler. Lakin davranışlarla olumsuz şeyleri kendi üzerine alıyorlarsa bu çocuğun suçluluk duygusu yaşadığına dair bir ipucudur. Bu nedenle çocuğa boşanma açıklanırken bunun kendileri ile bir ilgisinin olmadığı, yalnızca anne ve babanın alakası ile ilgili olduğu ve boşanmanın süreksiz bir durum olmadığı tekrar ailenin bir ortaya gelmesinin mümkün olmadığı çocuğa açıklanmalıdır. Çocuklarla konuşurken seçilen sözlere ve cümlenin manasına dikkat edilmelidir. Şunu şunu yapmasaydın bu bu olmazdı üzere açık uçlu cümleler çocuğun suçluluk hissini tetikleyebilir.
ÜZÜNTÜ: Çocukların boşanmaya gösterdikleri en yaygın reaksiyon ıstıraptır. Çocuklar giden ebeveynin akabinde uzun mühlet yas tutabilirler. Bir ebeveynin çocuğun hayatındaki yerini hiç kimse dolduramaz. Zira çocuk bir ebeveynin onun günlük hayatında yok olmasını hisseder ve ailenin bir ortada olduğu günlere hasret duyar.
Ağlamak ve üzgün görünmek çocuğun kederinin bir belirtisi olsa bile az konuşmak, içine kapanmak, hırçın davranmak, karamsar fotoğraf çizmek, hayal kurmak, daha evvel hoşlandıkları aktivitelerden kesilmek, öfkeli davranışlar göstermek halinde ıstıraplarını aşikâr ederler.
Çocukların ıstırapları ile baş edebilmelerine yardımcı olmanın en uygun yolu onlara hisleri ile ilgili konuşma imkanı sağlamaktır. Bu nedenle ebeveynler çocukların kederlerini hafifseyip görmezden gelmemelidir. Bu mevzuyu konuşmanın onları daha çok üzeceği yanılgısına kapılmamalılar. Bu bahiste ebeveynler kendi hislerini çocukları ile paylaşarak kederin lisana getirilişine ön ayak olabilirler. Çocuğun hüzünlü hali gözlendiğinde uzman takviyesi almaları yerinde olur.
ÖFKE: Çocuklar boşanmaya duydukları öfkeyi yaşlarına ve kişilik özelliklerine nazaran farklı hallerde dışa vururlar. Erkek çocuklar bağırıp çağırarak, saldırgan davranışlarda bulunarak öfkelerini dışarı vurur. Yaşça büyük çocuklar bilişsel düzeyleri daha güzel geliştiklerinden ve muhakeme yetenekleri arttığından öfkelerini boşanmadan sorumlu tuttukları ebeveyne yönlendirebilir. Ebeveynlerin çocuğun öfkesini kabul etmeleri kısa vadede en yeterli yapacakları şeydir. Ayrıyeten yürüyüş spor üzere fizikî aktiviteleri artırarak öfkeyi dışarı çıkış yolları bulmalıdır. Öfkelerini içlerine kapanarak belirli eden çocuklara hislerini kelama dökme konusunda cüret verilebilir. Çocuğun öfkesi görmezden gelinmemeli, öfkenin yanlış olduğu izlenimi verilmemeli, davranışlarını bastıracak tavır ve davranışlardan kaçınılmalıdır.
GERİLEME: Bazı küçük çocuklar anne ve babasının ayrılmasına parmak emme, yatağa işeme, tutturma, vurma, çok düşkünlük, evvelden sevilen bir oyuncağa ya da objeye tekrar yapışma üzere gelişimlerinde tamamladıkları rastgele bir kademeye geri dönerek reaksiyon verebilirler.
UYKU PROBLEMLERİ: Çocuklar uykusuzluk, telaş, kabus görme üzere yansılar verebilirler. Zira çocuk için uyku bilinmeyen bir şey manasına gelebilir. Yatağa gitmeyi reddedebilirler. Ebeveyn çocukların uyku sistemlerini aksatmamaya ihtimam göstermelidir. Akşamlar ve gece ile ilgili eski tertibi değiştirmemeye itina gösterilmelidir.
Anneyi babayı bir ortaya getirme fantezisi:
Boşanmanın üzerinden yıllar geçse de birtakım çocuklar hala onları bir ortaya getirme hayalleri kurabilirler. Bu olağan bir reaksiyon olmakla çocukların bu cins hayalleri elden geldiğince beslenmemeye çalışılmalıdır. Hatta boşanan eşlerden biri üstü kapalı olarak çocuklara bu türlü sınyeller verebilir. Bunun olmaması durumunda çocuk tekrar hayal kırıklığı yaşar. Ya da küçük çocuklar, çocukların uygunluğu için etkileşimlerine çeki nizam verdiklerinde bu durum çocuk tarafından tekrar barışıldığı biçiminde yorumlanabilir. Bu nedenle anne ve baba gerçek durum neyse açık ve net cümlelerle bunu çocuğa tabir etmelidir.
Ayrıca çocuklar boşanmaya, okul sıkıntıları, yeme meseleleri, fizikî sıkıntılar üzere çok değişik biçimlerde tepki verebilirler.
Boşanma çocuğu hayatında en değerli olan iki insanın ayrılmasına şahit olmakla yüz yüze bırakır. Çocuk bundan bu türlü annesi ve babası ile farklı ayrı bir arada olmak zorundadır. Bu durum ister istemez çocukta ümitsizlik ve güvensizlik oluşturur. Lakin bu çocukların her iki ebeveyni de sevmelerine ve onlarla vakit geçirmelerine müsaade verildiği ve teşvik edildiği takdirde çocuklar boşanmanın yol açtığı durumdan kurtulurlar ve yeni hayatlarına daha kolay ahenk sağlarlar.
Çocuklara açık yahut zımmi olarak bir ebeveyni sevmelerinin öteki ebeveyni sevmedikleri bildirisi verilmemelidir. Bu çocuğun başını karıştırır. Çocuk kendi algılamasını sorgulamaya başlar. Öbür taraftan bu çocuklar bir ebeveyni sevdikleri için başkası tarafından reddedileceklerinden korkabilirler. Bu da onların güvensizliğini artırdığı üzere bir ebeveyne yapışmalarına yol açabilir. Öbür ebeveyni de kaybetmemek için kendi benliklerinden ödün vermek zorunda hissedebilirler.
Çocuğa inançta olduğu ve sevildiği bildirisini vermenin en kolay ve en aktif yolu ebeveynlerin davranışları ile daima onları sevdiklerini aşikâr etmeleridir. Örneğin bol bol kucaklamak, öpmek, sırtlarını sıvazlamak ve onlarla konuşurken daima gözlerinin içine bakmak. Bu çocuğunuza his niyet ve ihtiyaçlarının önemsendiği hissini verir.
Ne kadar çabalanırsa çabalansın bazen boşanma kaçınılmazdır. Boşanma hayat seyahatinde değerli hayat olaylarından biridir. Şayet boşanma kaçınılmaz olmuşsa yapılacak een güzel şey durumu olduğu üzere kabul edip evlilik bağlantısında olmayan şeyleri oldurmaya uğraşmak; karı kocalık rollerinin bittiğini lakin ebeveynlik rollerinin devam ettiğini benimseyip bağların ve ortadaki etkileşimin ibresini anne ve babalık rollerine çevirmek ve bu rollerin hakkını vermek biçiminde yeni bir seyahate çevrilmeye kendine müsaade vermektir.
<br>
steroid sipariş
