Antoine Bret: “Aşkın birinci soluğu mantığın son soluğudur.”
Hiç bir şey eskisi üzere değildir artık. Varlığınızın merkezi bir anda değişmiştir. Öncelikleriniz; aileniz, işiniz, ya da okulunuz artık tahminen de evvelki üzere birinci sırada değildir. Bitmek bilmeyen işiniz için hayıflanmak yerine, dilinizde sevdiğiniz melodileri mırıldanırken buluverirsiniz kendinizi. Her vakit yürüdüğünüz o kasvetli yol artık daha bir hoştur. Güneş daha bir ısıtır içinizi. Yıldızlar daha bir parlaktır fakat yalnız sizin için. Bir anda dünyanın en hamasetli insanı olabilecek kadar güçlü, bazen de minik bir kız çocuğu üzere ürkek, kırılgansınızdır. Toz pembedir dünyanız.
Bu toz pembe kusursuz halin ismi aslında sevilme ihtiyacımızdır. Aşkta aranan sırf sevgi ve memnunluk değildir. Tıpkı vakitte manevi doyum ve bütünlük durumunu özleyişimizdir. Zira aşk, bize tamamlanmışlık hissini yaşatır ve eksik olan modülümüzün artık bizimle birlikte olduğunu düşünmemizi sağlar. Aşk, bu manada tıpkı bir puzzle üzeredir. Modüller evvel, onunla yerine oturur sonra ise, onunla tamamlanır.
Kişi bu sevilme gereksinimini karşıladığı vakit o güne kadar aldığı yaraların ,sarıldığına, güvensizlik hissinin itimada dönüştüğüne, tahminen de ruh eşine kavuştuğuna inanır. Geçmişten getirdiği yaralarını öteki bir insanın varlığıyla gidermeye çalışıyordur. Aslında “Ben Seni Seviyorum” demek “senin beni sevmeni istiyorum” demektir. Zira birinin bizi sevdiği kanısı, eksik olan yanlarımızı bize unutturur. Bizi tam ve bütün hissettirir.
Birtakım beşerler için, geçmişteki aşkın açtığı yaraların kabuk tutmasını sağlamak zordur. Geçmişin izlerini taşıdığından yeni bir ilgide keyifli olabilmesi zorlaşır. Tartışmalarda kişi daima başa dönerek ve eskiyle kıyaslama yaparak çıkılmaz girdaplarda bulur kendisini. Bu durum onun mutsuzluğunu ve hayal kırıklığını her geçen gün biraz daha arttırır. Ne kendisi memnundur ne de büyük umutlarla başladığı yeni bağlantısındaki üçüncü insan…
Bir öbür küme ise, bir türlü uzlaşma sağlayamadıkları, problemler yaşadıkları anne ve babalarına benzeri eşler seçerler kendilerine. Emelleri geçmişteki makus giden o bağlantıyı yeni lakin onlara emsal biriyle telafi etme, düzeltme uğraşıdır. Bu tahlil yolu, tahminen de çekilen acıların, meşakkatlerin yine yaşanmaması için atılan adımlardır. Yapılanlar bir nevi kendimizi garantiye almaya çalışmalarıdır.
Sonuç olarak aşk, eksik olan başka yanımızı bulma eforundan ibarettir. Makus giden eksik istikametler, yeni biriyle telafi edilmek istenir daima. Geçmişi değiştirip bugünden zevk alabilme niyeti bu sıkıntıdan muzdarip tüm insanlara beğenilen gelir. Bu yüzden kendisini tamamlayabilecek, tekrar keyifli hissedebilecek yollar arar. Ne yazık ki aşık olan kişi, gösterdiği keyifli olma gayretiyle sınanan ve ayrılıkla imtihana tabi tutulan bir varlıktır.
Bailey: “Aşk dünyanın en tatlı memnunluğu ile en derin acısından yaratılmıştır.”
