Birçok insan yaşamakta olduğu anın gücünü kaybetmiştir. Ya geçmişlerinin yasını meblağlar, bitmeyen “keşke”lerle boğuşurlar ya da gelecek planlarıyla kendilerini meşgul ederler.
Hâlbuki beşerler mukadderatlarını etkileyebilecekleri, tahminen de değiştirebilecekleri gücü yalnızca artık ve burada yani yaşadıkları an ve yerde bulabilirler.
Bazen insan, hayatının sonbaharını yaşayan biri olur ve geçmişinin muhasebesini yapar, bazen de kendisi için değerli bir imtihanın arefesinde bir genç olur ve hayatının yol ayrımında olduğunu zannederek kendisini fonksiyonel olmayan bir derdin ortasında bulur.
Aklımızın daima bir köşesinde, ya hayatımızın evvelki devirlerinden kalan uktelerimiz, bitmemiş işlerimiz ya da şimdi başlamamış lakin hayalimizde çoktan yaşamaya hatta sonuçlandırmaya başladığımız planlarımız vardır. İsmi ne olursa olsun, bitmeyen işlerimiz ya da şimdi başlayan planlarımız, bizi etrafımızdaki kaynakları fark etmekten, anı yaşamaktan ve kıymetlendirmekten alıkoyar.
Elbette geçmişimizden dersler çıkarmalıyız. Değişim için yanılgılarımızı, eksiklerimizi sahiplenmeli ve böylelikle farkındalık seviyemizi artırmalıyız. Lakin bunu, geçmişe saplanıp kalarak, istikametimizi büsbütün geride bıraktıklarımıza çevirerek yaparsak bütün gücümüzü harcamış oluruz, suçluluk duygusu ve pişmanlıklar bir müddet sonra bütün benliğimizi kaplar. İşte o vakit anın gücünden uzaklaşır, daima geçmişinin aksilikleriyle yaşayan biri oluruz.
Bunun yanında şimdiden uzaklaşıp, daima gelecekle meşgul olduğumuzda da, bizi şimdi yaşanmamış olayların tasası rahatsız etmeye başlar. Daima bir adım sonrasını düşünmeye çalışmak, bir müddet sonra bizde olaylara karşı iki ihtimalli bir bakış açısı gelişmesine neden olur. “Sınavı kazanmak ya da kazanamamak”, ”Bu işi başarmak ya da başaramamak”, ”Olmak ya da olmamak” üzere siyah beyaz cümleler kurmaya başlarız ve gri bizim için artık değerini yitirmiştir.
Hâlbuki bizlere bir saniye sonrasını bile görme yeteneği verilmemiştir. Hayatın bizlere neler sunduğunu yaşamadan bilemeyiz. Daima bir adım öncesini ya da sonrasını düşünmek yerine “şimdi”ye odaklanmak bizi ileriye götürür, yarına taşır.
Anı yaşamak, gününü gün etmek, keyfe acı yaşamak değildir. Etrafımızı fark etmek, yaşadıklarımızı değerlendirip, sindirmek ve his, fikir ve davranışlarımız ile ilgili sorumluluk sahibi olmaktır.
Biz, his, fikir ve davranışlarımızı yaşadığımız anda hisseder ve sahiplenirsek fakat değiştirebilir ve sağlıklı bir gelecek inşa edebiliriz, geriye döndüğümüzde de gülümsediğimiz bir geçmiş bırakabiliriz. Vaktimizden 900 yıl evvel bu bahsettiğimiz kavramı rubaileriyle ünlü İranlı şair Ömer Hayyam(1048- 1131) ne kadar da yalın bir biçimde tabir etmiş:
Bu kubbe altındaki bin bir belayı gör;
Dostlar gideli boşalan dünyayı gör;
Tek soluk yitirme kendini bilmeden;
Bırak yarını, dünü, yaşadığın anı gör.
Daima düne ya da yarına odaklanarak geçen hayatımızın ne vakit son bulacağını, hangi günümüzün son günümüz olacağını bilemeyiz.
Artık bir düşünün. Bugün uyandığınızda son gününüz olsa ne yapardınız, bugünü nasıl geçirmek isterdiniz? Son gününüz olduğunu bile bile anne- babanıza ya da sevdiklerinize makus davranır mıydınız, eşinizin yahut çocuğunuzun uzun vakittir geçirmeyi istediği eğlenceli bir günü erteler miydiniz?
Bugününüzün son gününüz olmadığını nereden biliyorsunuz?
